Brak rozpoznania zatorowości płucnej

Na czym polega zatorowość płucna?

Zatorowość płucna polega na zamknięciu lub zwężeniu tętnicy płucnej, lub części jej rozgałęzień przez skrzepliny. Najczęstszą jej przyczyną jest przemieszczanie się do krążenia płucnego skrzeplin powstałych w żyłach głębokich kończyn dolnych lub miednicy mniejszej. Rzadziej skrzepliny pochodzą z żył górnej połowy ciała, a jeszcze rzadziej materiałem zatorowym są kule cholesterolu lub pęcherzyk powietrza.

Jakie są czynniki ryzyka i objawy zatorowości płucnej?

• Obecność czynników zwiększających aktywność układu krzepnięcia,
• Zwolnienie przepływu krwi,
• Uszkodzenie ściany naczyniowej.

Objawami zatorowości płucnej pojawiają się nagle. Najczęściej są to: duszność, ból w klatce piersiowej, suchy kaszel, zasłabnięcie lub omdlenie, krwioplucie.

Rozpoznanie zatorowości płucnej

Zatorowość płucna jest ustalana na podstawie badań obrazowych, które pozwalają na zobrazowanie obecności skrzeplin w tętnicy płucnej i jej rozgałęzieniach.

Lekarz powinien wykonać radiologiczne badanie klatki piersiowej, spiralną tomografię klatki piersiowej, scyntygrafię perfuzyjną płuc oraz poziom d-dimerów. Niestety zatorowości płucnej nie jesteśmy w stanie rozpoznać ze zwykłego badania RTG. Należy wykonać następujące badania:

• EKG,
• RTG klatki piersiowej, które uwidacznia obszary nieupowietrznionego płuca oraz płyn w jamach opłucnych,
• Scyntygrafię perfuzyjną i perfuzyjno-wentylacyjną płuc, która pozwala ocenić czy tkanka płucna jest prawidłowo ukrwiona i czy stosunek tkanki płucnej jest prawidłowy (wentylowana – dochodzi do niej wdychane powietrze, ale nie musi być ukrwiona w związku z zamknięciem naczyń przez zatory i te obszary nieprawidłowo ukrwionej tkanki płucnej można ocenić za pomocą scyntygrafią,
• Spiralną tomografię komputerowa i tomografię z podaniem środka cieniującego do żyły obwodowej, które umożliwiają dokładną ocenę tętnic płucnych i ich rozgałęzień oraz uwidocznienie zatoru w rozgałęzieniach tętnicy płucnej,
• Arteriografię płucną z cewnikowaniem wybiórczym podaniem środka cieniującego do prawej i lewej tętnicy płucnej wykonuje się rzadko z powodu niewielkiej dostępności i inwazyjnego charakteru, która pozwala ocenić brak lub ograniczenie przepływu kontrastu w naczyniu
• Echokardiografię, które pozwala ocenić stan prawej komory serca; przeciążenie prawej komory jest jedynie pośrednim dowodem zatorowości płucnej; skrzepliny w tętnicach płucnych lub w jamach prawej części serca są bardzo rzadko widoczne w badaniu echo;
• Ultrasonografię przezprzełykową jest wariantem badania echo i pozwala uwidocznić fragmenty tętnic płucnych i niekiedy skrzepliny w ich świetle.

Wykrycie i leczenie zatorowości płucnej 

Wykrycie zatorowości płucnej wymaga natychmiastowego podjęcia leczenia, a jego przebieg jest uzależniony od stopnia zaawansowania choroby. W wymagających tego przypadkach należy wdrożyć leczenie objawowe, polegające na podaniu tlenu i wyrównaniu objawów wstrząsu hipowolemicznego. Może okazać się konieczne wprowadzenie pacjenta w stan śpiączki farmakologicznej. Kiedy przebieg choroby nie jest ciężki, nie zagraża życiu pacjenta i nie stwierdza się powikłań, należy podać heparynę drobnocząsteczkową przez iniekcje podskórne. 

W cięższych przypadkach, w których pojawia się zagrożenie życia, wprowadza się leczenie trombolityczne, które polega na zabiegowym rozpuszczaniu skrzeplin wskutek wprowadzenia leku przez cewnik do tętnicy płucnej. Leczenie to wprowadza się u pacjentów, u których heparyna nie przynosi efektów. Metoda ta jest jednak obarczona ryzykiem powikłań krwotocznych.

Powikłania zatorowości płucnej

• Ostre – występują 1-2 tygodnie po wystąpieniu zatorowości,
• Przewlekłe – miesiące, a nawet lata po zachorowaniu.

Powikłania krwotoczne występują u pacjentów leczonych trombolitycznie, mogą także to być krwawienie wewnątrzczaszkowe. Częstość tych powikłań jest mniejsza u pacjentów, którzy są leczeni heparyną. Podczas leczenia trombolitycznego i przeciwkrzepliwego konieczna jest ścisła obserwacja chorych pod kątem powikłań krwotocznych.

Wzrost ciśnienia w prawym przedsionku może spowodować otwarcie otworu owalnego. Skrzepliny pochodzące z układu żylnego, płynąc przez drożny otwór owalny, mogą być przyczyną zatorów tętnic obwodowych, w tym ośrodkowego układu nerwowego. Obecność drożnego otworu owalnego jest niezależnym czynnikiem ryzyka zgonu chorych z zatorowością płucną. 

U niewielkiej ilości osób skrzepliny nie ulegają rozpuszczeniu mimo właściwego leczenia, co jest przyczyną rozwoju przewlekłego zakrzepowo-zatorowego nadciśnienia płucnego.

Brak rozpoznania zatorowości płucnej

Wszystkie powyższe czynniki ryzyka zatorowości płucnej oraz przeprowadzenie odpowiedniej diagnostyki w celu rozpoznania choroby, wpływają na jej późniejszy przebieg. Pacjent powinien mieć świadomość, jak powinno przebiegać leczenie zatorowości płucnej oraz jakie badania należy przeprowadzić, aby ją zdiagnozować. Dzięki temu kształtuje się świadomość, że w danym przypadku mogło dojść do błędu medycznego.

Niezwykle istotne jest, aby zatorowość płucna została rozpoznana najwcześniej, gdy jest to możliwe. Pozwoli to zapobiec najpoważniejszym skutkom, które mogą doprowadzić do zagrożenia życia i zdrowia pacjenta. Brak rozpoznania zatorowości płucnej jest błędem medycznym, który skutkuje poważnymi konsekwencjami dla życia człowieka. 

Brak rozpoznania zatorowości płucnej uprawnia do ubiegania się o roszczenie odszkodowawcze oraz zadośćuczynienie za doznane krzywdy. Istotne w takiej sytuacji jest wsparcie profesjonalnego pełnomocnika, który specjalizuje się w błędach medycznych. 

Kancelaria Radcy Prawnego dr Tymoteusz Zych specjalizuje się w błędach medycznych i w ramach świadczonych usług udzieli pomocy w dochodzeniu Państwa praw związanych z błędami medycznymi.

Zapraszamy do kontaktu pod numerem telefonu 726 003 505.