Założenie korony na pęknięty ząb
Założenie korony na pęknięty ząb to z pozoru rutynowy zabieg protetyczny, który w praktyce wymaga precyzyjnej diagnostyki i spełnienia standardów opieki — zarówno ze strony stomatologa, jak i placówki. Nieprawidłowe przygotowanie, brak właściwej diagnostyki (np. oceny stopnia pęknięcia korony czy stanu miazgi/korzenia) lub błędy techniczne mogą prowadzić do nasilonych dolegliwości, konieczności leczenia naprawczego lub trwałego uszczerbku na zdrowiu.
Jak powinna wyglądać procedura założenia korony na pęknięty ząb?
Pierwszym krokiem jest dokładna diagnostyka: wywiad, badanie kliniczne i zdjęcia radiologiczne — czy pęknięcie sięga miazgi, korzenia, czy jest ograniczone do korony zęba.
Należy wybrać jedną z możliwych metod leczenia: odbudowa (wypełnienie), endodoncja (leczenie kanałowe) z późniejszym zakotwiczeniem koronowo-korzeniowym, wykonanie korony na zęby pełnoceramicznej/porcelanowej, a czasem ekstrakcja i implantacja, jeśli ząb jest nieodwracalnie uszkodzony.
Z zabiegiem założenia korony na pęknięty ząb wiąże się ryzyko:
- Nadmierne zeszlifowanie zdrowej tkanki,
- Niezdiagnozowane pęknięcie pionowe,
- Zaniechanie leczenia kanałowego przy wskazaniach,
- Złe dopasowanie korony prowadzące do przeciążeń i złamania dalszych struktur.
Standardem w takim leczeniu jest stosowanie odpowiednich badań obrazowych, dokumentacja stanu wyjściowego, informowanie pacjenta o alternatywach i ryzykach zabiegu, instrukcje po zabiegu oraz plan kontroli.
Prawa pacjenta i obowiązek uzyskania zgody
Pacjent ma prawo do otrzymania pełnej i zrozumiałej informacji o stanie zdrowia, zaproponowanym leczeniu, jego ryzykach i alternatywach. Lekarz musi uzyskać świadomą zgodę pacjenta przed rozpoczęciem zabiegu.
Jeśli lekarz nie przedstawił alternatyw (np. Odsłonięcia pęknięcia, leczenia kanałowego, ekstrakcji) lub pominął istotne ryzyko związane z koroną na budzącym wątpliwość zębie, może to stanowić naruszenie praw pacjenta.
Roszczenia pacjenta wskutek założenia korony na pęknięty ząb
Odpowiedzialność odszkodowawcza wynikająca z art. 415 k.c. opiera się na trzech przesłankach w postaci: bezprawności działania lub zaniechania, winie osoby, która dopuściła się bezprawnego działania lub zaniechania i szkodzie będącej normalnym następstwem bezprawnego i zawinionego działania, lub zaniechania.
Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty stanowi, że lekarz ma obowiązek wykonywać zawód zgodnie ze wskazaniami aktualnej wiedzy medycznej, dostępnymi mu metodami i środkami zapobiegania, rozpoznawania i leczenia chorób, zgodnie z zasadami etyki zawodowej oraz z należytą starannością.
Nie ulega zatem wątpliwości, że lekarz powinien przeprowadzić leczenie zgodnie ze sztuką oraz najwyższą starannością wymaganą od profesjonalisty (tak też wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 października 2003 r., w sprawie III CK 34/02).
Przy czym w zakresie odpowiedzialności lekarzy wyróżnia się szczególny obiektywny element winy, a mianowicie błąd lekarski. Pojęcie to w orzecznictwie Sądu Najwyższego rozumiane jest jako czynność, w tym także zaniechanie, lekarza w zakresie diagnozy i terapii, niezgodną z nauką medyczną w zakresie dla niego dostępnym. Zatem błąd lekarski stanowi naruszenie obowiązujących lekarza reguł postępowania, wypracowanych na podstawie nauki i praktyki medycznej.
Lekarz odpowiada bowiem na zasadzie winy, którą można mu przypisać tylko w wypadku wystąpienia jednocześnie elementu obiektywnej i subiektywnej niewłaściwości postępowania. Przy czym element subiektywny odnosi się do zachowania przez lekarza staranności, ocenianej pod kątem określonego wzorca, standardu postępowania, przy przyjęciu kryterium wysokiego poziomu przeciętnej staranności każdego lekarza, jako jego staranności zawodowej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2010 r., w sprawie V CSK 287/09).
Wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 16 lutego 2016 r. (I C 724/10)
Powódka poddała się leczeniu protetycznemu. Celem leczenia było założenie koronek porcelanowych na całości uzębienia. Powódka zgłosiła się do stomatologa, gdyż zależało jej na poprawie swojego stanu uzębienia od strony estetycznej. Była obciążona głębokimi, wrodzonymi dysfunkcjami zgryzu i żuchwy, w tym m.in. mikrogenią, tyłozgryzem, bruksizmem ekscentrycznym. Pozwana podjęła się wykonania pracy protetycznej bez przeprowadzenia leczenia wady zgryzu.
Przed podjęciem leczenia pozwana wykonała zdjęcia uzębienia powódki, ale nie kierowała jej na inne badania. W celu wykonania zamierzonych prac protetycznych pozwana spiłowała zęby dolna oraz górne, część z nich została umartwiona.
Biegły w postępowaniu dyscyplinarnym stwierdził, że:
- Wielkość koron i mostów jest niewłaściwa, co powoduje zaburzenia zgryzu konsekwencji patologiczne ułożenie głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych;
- Wykonane uzupełnienia protetyczne są powodem zmian w stawach skroniowo-żuchwowych i dolegliwości bólowych,
- Wykonane uzupełnienia protetyczne uniemożliwają pacjentce jedzenie i gryzienie, ponieważ w zwarciu dolnym stwierdzono kontakt tylko na zębach 26 i 25, a maksymalne zarejestrowane zwarcie stwierdzono na zębach 25, 26, 24 oraz 16 i 15.
Leczenie zostało przeprowadzone nieprawidłowo i doprowadziło do powstania szkody na jej osobie. Załączone do pozwu opinie medyczne oraz decyzja Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej o skierowaniu do Sądu Lekarskiego wniosku o ukaranie pozwanej, potwierdzają fakt zawinionego, nieprawidłowego leczenia powódki. Lekarz doprowadził do zniekształcenia tkanek miękkich twarzy, zmian w funkcjonowaniu stawów skroniowo-żuchwowych wskutek długotrwałych prac protetycznych. W wyniku nieprawidłowego, nieumiejętnego leczenia, powódka zmuszona była do poddania się kolejnym zabiegom, mającym na celu ratowanie funkcji życiowych powódki, tj. Jedzenia i gryzienia, zapobiegającym dalszym patologicznym zmianom żuchwy i stawów skroniowo-żuchwowych, zapobiegającym dalszym cierpieniom poprzez niwelowanie bólu.
U pacjentki widać także znaczną deformację i nieprawidłowe ukształtowanie tkanki miękkiej twarzy. Wina pozwanej oraz związek przyczynowy pomiędzy działaniem pozwanej a doznaną przez powódkę szkodą została potwierdzona w załączonych opiniach lekarskich i w ocenie powódki nie budzi wątpliwości.
Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 112 632,80 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wskutek działań związanych z zawinionym, nieprawidłowym leczeniem stomatologicznym.
Podsumowanie
Założenie korony na pęknięty ząb to zabieg, który z jednej strony może być bardzo skuteczny, ale z drugiej niesie ze sobą znaczące ryzyka — zarówno medyczne, jak i prawne. Kluczowe znaczenie mają: prawidłowa diagnostyka, dobór właściwego leczenia, świadoma zgoda pacjenta, dokumentacja oraz profesjonalne wykonanie. W przypadku powikłań pacjent ma prawo dochodzić odszkodowania i zadośćuczynienia, pod warunkiem wykazania błędu, szkody i związku przyczynowego.
Kancelaria specjalizująca się w prawie medycznym może pomóc w ocenie, czy doszło do błędu stomatologicznego, przygotować niezbędne dowody i reprezentować pacjenta w postępowaniu przedsądowym lub sądowym.
Zapraszamy do kontaktu pod numerem: 726 003 505.
