Brak rozpoznania złamania kości śródstopia

Brak rozpoznania złamania kości śródstopia może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych oraz prawnych, zarówno dla pacjenta, jak i dla personelu medycznego. Ten problem dotyczy sytuacji, w której na skutek błędu diagnostycznego lekarz nie rozpoznaje złamania. To skutkuje nieprawidłowym leczeniem lub brakiem leczenia. Z uwagi na wieloaspektowy charakter tego zagadnienia, istotne jest omówienie zarówno implikacji medycznych, jak i regulacji prawnych związanych z tą kwestią.

Kiedy narażona jest na złamanie kość (kości) śródstopia?

Kość śródstopia jest jedną z bardziej narażonych na urazy struktur stopy, zwłaszcza w przypadku:

• wypadków komunikacyjnych,
• upadków z wysokości,
• sportowych przeciążeń.

Objawy złamania

Objawy złamania, takie jak:

• ból,
• obrzęk,
• zasinienie,
• trudności w chodzeniu,

mogą być jednak mylone z mniej groźnymi urazami, np. stłuczeniem czy skręceniem stawu.

Diagnostyka złamania kości śródstopia

W praktyce klinicznej najczęściej wykonywanym badaniem diagnostycznym w przypadku podejrzenia złamania jest zdjęcie rentgenowskie. Niestety, niekiedy zmiany pourazowe są trudne do zauważenia. To może prowadzić do zaniechania właściwego postępowania diagnostycznego.

Z punktu widzenia medycznego, brak rozpoznania złamania kości śródstopia niesie ryzyko nieodwracalnych powikłań. Nieleczone złamanie może skutkować:

• deformacją stopy,
• przewlekłym bólem,
• a także trudnościami w poruszaniu się.

W skrajnych przypadkach może dojść do zmian zwyrodnieniowych w obrębie stawu skokowo-śródstopnego. Zastosowanie nieodpowiedniego leczenia, na przykład obciążania uszkodzonej kończyny, może pogłębiać uraz. Dlatego szczególnie istotne jest przestrzeganie standardów diagnostycznych i wdrożenie diagnostyki obrazowej, gdy tylko istnieje podejrzenie złamania.

Prawna kwalifikacja nierozpoznania złamania kości śródstopia

Od strony prawnej, sytuacja braku rozpoznania złamania kości śródstopia może być kwalifikowana jako błąd medyczny, zgodnie z art. 415 kodeksu cywilnego. W tym przypadku mówimy o odpowiedzialności za szkodę wynikłą z zaniedbania lub zaniechania działań, które lekarz powinien podjąć w ramach swoich obowiązków. Zgodnie z art. 4 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty, lekarz jest zobowiązany do działania zgodnie z aktualną wiedzą medyczną oraz należytej staranności. Brak odpowiedniej diagnostyki, w szczególności pominięcie obowiązkowego badania obrazowego, może być uznany za naruszenie tych zasad.

Znaczenie dokumentacji medycznej

Warto podkreślić również znaczenie dokumentacji medycznej w takich przypadkach. Zgodnie z art. 41 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, dokumentacja medyczna powinna być prowadzona w sposób staranny i rzetelny. To pozwala na ocenę działań medycznych w procesie ewentualnego postępowania sądowego. Brak rzetelnych zapisów dotyczących zgłaszanych przez pacjenta objawów czy zleconych badań może stanowić dodatkowy dowód na niedbalstwo ze strony personelu medycznego.

Odszkodowanie i zadośćuczynienie

Pacjent, który poniósł szkodę w wyniku braku rozpoznania złamania kości śródstopia, ma prawo do dochodzenia swoich roszczeń na drodze cywilnoprawnej. Może on żądać:

• odszkodowania za poniesione koszty leczenia,
• rekompensaty za utratę dochodów w związku z czasową niezdolnością do pracy,
• a także zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

W przypadku rażącego naruszenia standardów leczenia możliwe jest także wystąpienie z oskarżeniem karnym na podstawie art. 160 Kodeksu karnego, który dotyczy narażenia na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia.

Orzecznictwo

Sąd Apelacyjny w Katowicach rozpoznał sprawę dotyczącą powódki, która doznała zakażenia szpitalnego bakterią Enterobacter cloacae w trakcie leczenia w pozwanym szpitalu. Powódka twierdziła, że zakażenie miało miejsce podczas operacji zszycia ścięgna Achillesa, a późniejsze błędy diagnostyczne i terapeutyczne pogłębiły jej cierpienia. W toku leczenia wystąpiły liczne powikłania, w tym infekcje i konieczność przeprowadzenia dodatkowych zabiegów. Powódka domagała się zadośćuczynienia, odszkodowania i renty na pokrycie zwiększonych potrzeb, twierdząc również, że błędnie nie rozpoznano złamania III i V kości śródstopia lewej nogi.

Sąd Apelacyjny potwierdził, że podczas operacji doszło do zakażenia powódki. To było wynikiem nieprawidłowości w przestrzeganiu procedur higienicznych oraz braku należytej staranności personelu medycznego. Wykazano, że błędy diagnostyczne i opóźniona antybiotykoterapia wpłynęły negatywnie na stan zdrowia powódki. Jednak w zakresie niezdiagnozowanego złamania kości śródstopia sąd ustalił, że mimo błędu diagnostycznego, zastosowane leczenie (unieruchomienie nogi po operacji ścięgna Achillesa) było wystarczające również do prawidłowego zrostu kości. W związku z tym opóźnienie w rozpoznaniu złamania nie miało wpływu na stan zdrowia powódki ani na przebieg jej leczenia, a pozwany szpital nie ponosi odpowiedzialności za tę część jej roszczeń.

Sąd przyznał powódce zadośćuczynienie w kwocie 80.000 zł, uznając je za adekwatne do rozmiaru doznanych przez nią cierpień fizycznych i psychicznych, jednak zmienił datę naliczania odsetek od tej kwoty na dzień 18 listopada 2011 r., tj. dzień, w którym pozwany został skutecznie wezwany do zapłaty po doręczeniu opinii biegłego. W zakresie renty na zwiększone potrzeby zasądzono 300 zł miesięcznie od stycznia 2010 r., przyznając także skapitalizowaną rentę w wysokości 4.200 zł za okres do czerwca 2013 r. Odszkodowanie w kwocie 4.146,20 zł zostało utrzymane, obejmując koszty związane z leczeniem i zakupem niezbędnych środków.

Sąd podkreślił, że powódka doznała poważnych konsekwencji zdrowotnych w wyniku zaniedbań pozwanego szpitala, w tym ograniczenia ruchomości stawu skokowego, bólu oraz utraty części tkanek mięśniowych lewej nogi. Jednocześnie wskazał, że liczne inne schorzenia powódki, takie jak nadwaga, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa czy zaburzenia równowagi, były samoistne i nie pozostawały w związku z zaniedbaniami szpitala. Uwzględniając te okoliczności, sąd uznał, że zasądzona kwota zadośćuczynienia oraz renta w wysokości 300 zł miesięcznie odpowiednio rekompensują szkody związane z zakażeniem szpitalnym.

Odnosząc się do kwestii kosztów sądowych, sąd uznał trudną sytuację materialną i zdrowotną powódki oraz odstąpił od ich obciążania, zarówno w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, jak i w apelacji. Wyrok uwzględniał zarówno okoliczności związane z odpowiedzialnością szpitala, jak i zakres skutków zdrowotnych niezwiązanych z jego zaniedbaniami.

Podsumowanie

Podsumowując, brak rozpoznania złamania kości śródstopia jest problemem o istotnych skutkach zarówno zdrowotnych, jak i prawnych. Aby zapobiegać takim sytuacjom, kluczowe jest:

• przestrzeganie standardów diagnostycznych,
• odpowiednia analiza objawów,
• stosowanie nowoczesnych metod obrazowania.

Jednocześnie pacjenci powinni być świadomi swoich praw i możliwości dochodzenia sprawiedliwości w przypadku zaniedbań ze strony służby zdrowia.