Czym jest leukocytoza?

Leukocytoza jest to stan, kiedy w organizmie rośnie ilość białych krwinek. Nie jest to rzadki stan, ponieważ zdarza się przy każdej infekcji i oczywiście poważnej chorobie. Leukocytoza jest to mechanizm, który powoduje dla przykładu wyrzut dodatkowych leukocytów ze szpiku kości, zwiększa się tempo namnażania białych krwinek. Leukocytoza może być także spowodowana patologicznym wzrostem leukocytów. Bardzo ważne jest to, aby określić, która grupa leukocytów się zwiększyła, ponieważ od tego zależeć będzie trafność diagnozy. Określenie grupy jest możliwe tylko i wyłącznie w badaniu krwi, a dokładniej wykonywany jest rozmaz krwi. W laboratorium dokonywana jest ocena dojrzałości leukocytów.

Leukocytoza fizjologiczna to stan, w którym poziom białych krwinek jest podwyższony, ale nie w wyniku choroby czy stanu zapalnego. Leukocytoza może pojawić się u zdrowej osoby dla przykładu po zwiększonym wysiłku fizycznym, podczas gorączki, po posiłku, który zawiera zbyt dużo białka.

Czym są leukocyty?

Leukocyty są odpowiedzialne za utrzymanie odporności organizmu przeciwko wszelakiego rodzaju patogenom atakującym go, takim jak bakterie, wirusy, grzyby itd. Norma leukocytów wynosi 4–10 tys. komórek/µl. W wyniku morfologii WBC (ang – white blond count) to skrótowe oznaczenie krwinek białych. Miejscem ich powstawania jest szpik kostny, śledziona, węzły chłonne i grasica (w szczególności u dzieci). Czas wzrostu leukocytu to około jeden tydzień. Leukocyty to też nie jeden rodzaj komórek, tylko duża baza różnych komórek, z których każda grupa ma inną budowę i odpowiada za co innego.

Leukocyty dzielą się na:

• Neutrofile (60–70 proc. wszystkich leukocytów) – stanowią największą grupę leukocytów i są produkowane w szpiku, reagują za wszystkie najbardziej typowe infekcje; w tym celu mogą uwalniać wolne rodniki i inne substancje powodujące śmierć bakterii;
• Limfocyty (20–45 proc.) – druga co do liczebności subpopulacja leukocytów, ich główną funkcją jest synteza przeciwciał, dojrzewają w węzłach chłonnych i grasicy; oprócz wytwarzania przeciwciał mogą też niszczyć wrogie komórki za pomocą substancji cytotoksycznych;
• Monocyty (4–8 proc.);
• Eozynofile (2–4 proc.);
  Bazofile (0–1 proc.).

Neutrofile, eozynofile i bazofile łącznie są nazywane granulocytami.

Jak jest wykrywana leukocytoza? Badanie leukocytów

Badaniem umożliwiającym wykrycie leukocytozy jest morfologia krwi obwodowej. Jest to badanie wykonywane w laboratoriach za pomocą automatycznych analizatorów. Podają one liczebność poszczególnych rodzajów krwinek białych. Jest to tzw. rozmaz automatyczny.

W niektórych sytuacjach rozmaz automatyczny wymaga weryfikacji przez rozmaz mikroskopowy (ręczny). Dokonuje go pracownik laboratorium po wcześniejszym wykonaniu preparatu barwionego krwi. Umożliwia on dokładniejszą ocenę budowy komórek oraz określenie, z której linii rozwojowej wywodzą się komórki prekursorowe.

Rozmaz ręczny trzeba wykonać:

• Gdy liczba leukocytów jest nieprawidłowa (zwiększona lub zmniejszona),
• Gdy w wyniku morfologii pojawi się sygnalizowana przez aparat informacja o występowaniu komórek niedojrzałych lub nietypowych, lub gdy podana liczba takich komórek wykracza poza normę,
• W przypadku podejrzenia białaczki lub innego nowotworu układu krwiotwórczego.

Leczenie leukocytozy — podwyższonego poziomu białych krwinek

Nie ma jednego standardowego postępowania w przypadku wystąpienia nadmiaru krwinek białych. Przede wszystkim trzeba ustalić, czy wzrost ten wynika ze stanu patologicznego toczącego się w organizmie, czy z niewłaściwego oznaczenia.

Na podstawie objawów i wyników innych badań można postawić najbardziej prawdopodobną diagnozę i wdrożyć odpowiednie do choroby podstawowej leczenie.

Jeżeli całość obrazu klinicznego wskazuje na infekcję bakteryjną, najczęściej leczeniem jest antybiotykoterapia, w przypadku chorób wirusowych rzadko mamy możliwość leczenia skierowanego przeciw tym drobnoustrojom, ale można zastosować tak zwane metody nieswoiste.

Jeśli podejrzewa się bardzo poważne choroby – chłoniaka czy białaczkę, konieczna jest bardzo dokładna diagnostyka nierzadko z biopsją szpiku włącznie, leczeniem tych chorób jest chemioterapia i radioterapia.

Niezależnie od przyczyny choroby, kolejne badania morfologii i obserwacja zmian liczby ich populacji służą monitoringowi postępu choroby i ocenie skuteczności leczenia.

Leukocyty bronią naszego organizmu przed zakażeniami, każdy z ich rodzajów odpowiada za zwalczanie innego rodzaju patogenu. Wzrost ilości leukocytów to leukocytoza, prowadzić mogą do niej zarówno procesy fizjologiczne, jak i róże patologie, najczęściej infekcje.

Nieuzasadniony wypis ze szpitala w orzecznictwie

Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie dotyczy związku przyczynowego między działaniami personelu medycznego a stanem zdrowia pacjenta. Wskazywał także na nieuzasadniony wypis ze szpitala i jego wpływ na pogorszenie stanu zdrowia pacjenta.

Zmarły pacjent przebywał w szpitalu z powodu urazów doznanych podczas upadku z rusztowania. Zdiagnozowano u niego stłuczenie głowy, wstrząśnienie mózgu, otarcia skóry, skręcenie kręgosłupa szyjnego i piersiowego, oraz stłuczenie klatki piersiowej i mostka. Badania RTG wykonane w dniu przyjęcia wykazały również złamania żeber, które nie zostały odpowiednio odnotowane i zdiagnozowane. Lekarze zdiagnozowali złamania żeber dopiero przy wypisie pacjenta, ale nie przeprowadzili pełnej diagnostyki w tym zakresie. Pacjent został w sposób nieuzasadniony wypisany ze szpitala w stanie ogólnym dobrym. Jednak jego stan zdrowia szybko się pogorszył po powrocie do domu. Po wypisie pacjent uskarżał się na ból w klatce piersiowej, duszności i problemy z oddychaniem. Kilka dni po nieuzasadnionym wypisie ze szpitala stan pacjenta gwałtownie się pogorszył. Doprowadziło to do ponownego przyjęcia do szpitala, gdzie stwierdzono krwiak w jamie opłucnej oraz powikłania zapalne w narządzie oddechowym.

Biegli wskazali na brak prawidłowej diagnostyki i leczenia w trakcie pierwszej hospitalizacji. Niewykonanie pełnej diagnostyki i błędne rozpoznanie stanu zdrowia pacjenta były istotnymi zaniedbaniami. Stwierdzono, że wcześniejsze rozpoznanie złamań żeber i krwiaka mogłoby zapobiec pogorszeniu stanu zdrowia pacjenta i jego śmierci. Sąd ustalił, że nieuzasadniony wypis ze szpitala bez

• pełnej diagnostyki,
• odpowiedniego leczenia złamań żeber

był bezpośrednią przyczyną pogorszenia stanu zdrowia pacjenta.

Zaniechania diagnostyczne i terapeutyczne personelu medycznego w wyniku nieuzasadnionego wypisu ze szpitala były w adekwatnym związku przyczynowym z pogorszeniem stanu zdrowia pacjenta i jego śmiercią.

Sąd uznał, że zaistniał nieuzasadniony wypis ze szpitala i był on niezgodny z obowiązującymi standardami medycznymi. Brak odpowiedniej diagnostyki i leczenia urazów był istotnym zaniedbaniem, które doprowadziło do pogorszenia stanu zdrowia pacjenta. Sąd ustalił, że istnieje adekwatny związek przyczynowy między nieuzasadnionym wypisem ze szpitala a pogorszeniem stanu zdrowia pacjenta. Błędne decyzje medyczne miały bezpośredni wpływ na stan zdrowia pacjenta i przyczyniły się do jego śmierci. Pozwany szpital ponosi odpowiedzialność za zaniedbania personelu medycznego, które w wyniku nieuzasadnionego wypisu ze szpitala doprowadziły do pogorszenia stanu zdrowia pacjenta. Sąd uznał, że zaniedbania te były zawinione i pozostają w funkcjonalnym związku przyczynowym ze zgonem pacjenta.

Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w Nowym Sączu z dnia 26 kwietnia 2013 r. Zasądził tym samym na rzecz powodów kwoty odszkodowania i zadośćuczynienia:

• na rzecz powódki zasądzono kwotę 122.000 zł,
• na rzecz powoda kwotę 98.000 zł,
• na rzecz drugiej powódki kwotę 98.000 zł,

z ustawowymi odsetkami od dnia 14 lipca 2011 r. do dnia zapłaty.

Analiza wyroku wskazuje, że sąd uznał nieuzasadniony wypis ze szpitala za istotne zaniedbanie medyczne. Miało ono bezpośredni wpływ na pogorszenie jego stanu zdrowia i doprowadziło do śmierci. Sąd podkreślił konieczność prawidłowej diagnostyki i leczenia przed nieuzasadnionym wypisem ze szpitala. Brak tych działań uznał za błąd medyczny i przyczynę odpowiedzialności odszkodowawczej szpitala.

Podsumowanie 

Zgodnie z przepisami, wypis pacjenta ze szpitala powinien nastąpić wyłącznie wtedy, gdy nie istnieją przeciwwskazania medyczne do zakończenia hospitalizacji. Jeżeli mimo wysokich leukocytów pacjent zostaje wypisany bez pełnej diagnostyki lub leczenia, może dojść do:

• Pogorszenia stanu zdrowia,
• Konieczności ponownej hospitalizacji,
• Trwałych powikłań,
• Naruszenia praw pacjenta.

Kancelaria Radcy Prawnego dr Tymoteusz Zych w ramach świadczonych usług udzieli pomocy w dochodzeniu Państwa praw związanych ze sprawą, w której nastąpił błąd medyczny. 

Zapraszamy do kontaktu pod numerem telefonu 726 003 505.