Możliwość wypisu pacjenta z zakładu leczniczego lub podmiotu leczniczego została przewidziana w art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej, stanowi, że pacjenta można wypisać:
Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 21 grudnia 2010 r. w sprawie rodzajów i zakresu dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania, decyzja o wypisie e szpitala należy do kompetencji lekarza.
Wysoki poziom CRP (białko C-reaktywne) w wypisie ze szpitala może wskazywać na poważny stan zapalny. Może on wskazywać na infekcję, choroby autoimmunologiczne, przewlekłe stany zapalne lub inne poważne schorzenia. Zrozumienie i znalezienie przyczyn podwyższonego CRP jest kluczowe dla podjęcia odpowiednich działań diagnostycznych i terapeutycznych.
Lekarz w momencie otrzymania wyników badań świadczących o podwyższonej wartości CRP powinien znaleźć źródło infekcji lub innej choroby. W tym celu konieczne jest przeprowadzenie wnikliwego wywiadu z pacjentem oraz dokładne przebadanie.
Wypis ze szpitala nie jest wydawany, gdy zachodzi konieczność dalszej hospitalizacji. Jest to bowiem uzasadnione stanem pacjenta. Zadaniem lekarza oraz personelu medycznego jest zapobieganie zagrożeniu życia i zdrowia pacjenta, oraz wdrażanie leczenia, które przyniesie możliwie najlepsze skutki. Przed wypisaniem pacjenta do domu konieczne jest wykonanie badań, które pozwolą na decyzję, czy jego stan zezwala na dalsze leczenie w domu. Karta szpitalna powinna uwzględniać wszystkie badania oraz zalecenia.
Na początku lekarz powinien ocenić, czy pacjent wymaga dalszej hospitalizacji oraz, czy jego stan zdrowia pozwala na wypisanie. Pacjent lub jego przedstawiciel ustawowy musi być poinformowany o decyzji wypisu oraz dalszych krokach, jakie należy podjąć w celu zachowania ciągłości opieki medycznej.
Jeśli pacjent nie jest w stanie samodzielnie wrócić do domu, szpital jest obowiązany do zorganizowania transportu medycznego. Koszty tego transportu ponosi gmina, która może żądać zwrotu tych kosztów od osoby sprawującej opiekę nad osobą wypisaną ze szpitala.
W przypadku, gdy pacjent wymaga całodobowej opieki, a nie ma możliwości jej zapewnienia w domu, szpital kontaktuje się z odpowiednimi instytucjami opieki społecznej. Umieszcza się wtedy pacjenta w domu pomocy społecznej lub zakładzie opiekuńczo-leczniczym.
W przypadku zgłoszenia wątpliwości diagnostycznych lub terapeutycznych możliwe jest zażądanie od lekarza, aby zasięgnął on opinii innego lekarza lub zwołał konsylium lekarskie. Lekarz ma prawo odmówić zwołania konsylium, jeśli uzna, że żądanie jest bezzasadne. Zarówno żądanie pacjenta, jak i odmowa lekarza muszą być odnotowane w dokumentacji medycznej.
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie dotyczy związku przyczynowego między działaniami personelu medycznego a stanem zdrowia pacjenta. Wskazywał także na nieuzasadniony wypis ze szpitala i jego wpływ na pogorszenie stanu zdrowia pacjenta.
Zmarły pacjent przebywał w szpitalu z powodu urazów doznanych podczas upadku z rusztowania. Zdiagnozowano u niego stłuczenie głowy, wstrząśnienie mózgu, otarcia skóry, skręcenie kręgosłupa szyjnego i piersiowego, oraz stłuczenie klatki piersiowej i mostka. Badania RTG wykonane w dniu przyjęcia wykazały również złamania żeber, które nie zostały odpowiednio odnotowane i zdiagnozowane. Lekarze zdiagnozowali złamania żeber dopiero przy wypisie pacjenta, ale nie przeprowadzili pełnej diagnostyki w tym zakresie. Pacjent został w sposób nieuzasadniony wypisany ze szpitala w stanie ogólnym dobrym. Jednak jego stan zdrowia szybko się pogorszył po powrocie do domu. Po wypisie pacjent uskarżał się na ból w klatce piersiowej, duszności i problemy z oddychaniem. Kilka dni po nieuzasadnionym wypisie ze szpitala stan pacjenta gwałtownie się pogorszył. Doprowadziło to do ponownego przyjęcia do szpitala, gdzie stwierdzono krwiak w jamie opłucnej oraz powikłania zapalne w narządzie oddechowym.
Biegli wskazali na brak prawidłowej diagnostyki i leczenia w trakcie pierwszej hospitalizacji. Niewykonanie pełnej diagnostyki i błędne rozpoznanie stanu zdrowia pacjenta były istotnymi zaniedbaniami. Stwierdzono, że wcześniejsze rozpoznanie złamań żeber i krwiaka mogłoby zapobiec pogorszeniu stanu zdrowia pacjenta i jego śmierci. Sąd ustalił, że nieuzasadniony wypis ze szpitala bez pełnej diagnostyki i odpowiedniego leczenia złamań żeber, był bezpośrednią przyczyną pogorszenia stanu zdrowia pacjenta.
Zaniechania diagnostyczne i terapeutyczne personelu medycznego w wyniku nieuzasadnionego wypisu ze szpitala były w adekwatnym związku przyczynowym z pogorszeniem stanu zdrowia pacjenta i jego śmiercią.
Sąd uznał, że zaistniał nieuzasadniony wypis ze szpitala i był on niezgodny z obowiązującymi standardami medycznymi. Brak odpowiedniej diagnostyki i leczenia urazów był istotnym zaniedbaniem, które doprowadziło do pogorszenia stanu zdrowia pacjenta. Sąd ustalił, że istnieje adekwatny związek przyczynowy między nieuzasadnionym wypisem ze szpitala a pogorszeniem stanu zdrowia pacjenta. Błędne decyzje medyczne miały bezpośredni wpływ na stan zdrowia pacjenta i przyczyniły się do jego śmierci. Pozwany szpital ponosi odpowiedzialność za zaniedbania personelu medycznego, które w wyniku nieuzasadnionego wypisu ze szpitala doprowadziły do pogorszenia stanu zdrowia pacjenta. Sąd uznał, że zaniedbania te były zawinione i pozostają w funkcjonalnym związku przyczynowym ze zgonem pacjenta.
Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w Nowym Sączu z dnia 26 kwietnia 2013 r. Zasądził tym samym na rzecz powodów kwoty odszkodowania i zadośćuczynienia:
z ustawowymi odsetkami od dnia 14 lipca 2011 r. do dnia zapłaty.
Jeżeli lekarz, mimo utrzymującego się stanu zapalnego pacjenta, podejmie decyzję o jego wypisie ze szpitala, należy możliwie najszybciej interweniować. Niedopuszczalne jest bowiem wypuszczenie pacjenta do domu w stanie zagrażającym jego życiu lub zdrowiu. Wskutek wypisu ze szpitala ze stanem zapalnym może dojść do pogorszenia zdrowia i życia pacjenta.
Lekarz powinien działać zawsze dla dobra pacjenta. Natomiast wypis ze szpitala ze stanem zapalnym (infekcją) nie powinien mieć miejsca. W warunkach szpitalnych, pod stałą opieką personelu medycznego możliwe jest wdrożenie skuteczniejszego leczenia oraz obserwacji pacjenta.
Kancelaria Radcy Prawnego dr Tymoteusz Zych w ramach świadczonych usług pomoże w dochodzeniu Państwa praw w związku z błędami medycznymi.
Zapraszamy do kontaktu pod numerem telefonu 726 003 505.
Skontaktuj się z nami!
Zostaw swój telefon, a oddzwonimy do Ciebie, by udzielić pomocy Tobie lub Twoim bliskim.
Kontakt
Bezprawne zastosowanie przymusu wobec pacjenta Zagadnienie bezprawnego zastosowania przymusu wobec pacjenta stanowi jeden z najbardziej delikatnych obszarów prawa medycznego. W realiach praktyki klinicznej oraz instytucjonalnej coraz częściej dochodzi do sytuacji, w których interwencje wobec pacjenta budzą […]
Od czasu do czasu w mediach pojawiają się doniesienia o superbakteriach, które są odporne na znane antybiotyki oraz stanowią duże zagrożenie dla pacjentów i personelu. Należy do nich bakteria New Delhi. Czym jest bakteria New Delhi? Bakteria New Delhi […]
Błędy medyczne — statystyki Błędy medyczne to poważny problem, który może dotknąć każdego pacjenta – niezależnie od wieku czy stanu zdrowia. Statystyki pokazują, że pomyłki w diagnostyce, leczeniu czy opiece medycznej występują częściej, niż mogłoby się wydawać. Warto […]