Brak diagnozy ortognatycznej przed leczeniem ortodontycznym

Brak diagnozy ortognatycznej przed rozpoczęciem leczenia ortodontycznego to problem, który może prowadzić do:

• poważnych komplikacji zdrowotnych i estetycznych,
• a także do konieczności dłuższego i bardziej kosztownego leczenia.

Czym jest diagnoza ortognatyczna?

Diagnoza ortognatyczna obejmuje ocenę:

• wad zgryzu,
• proporcji twarzy,
• ewentualnych dysfunkcji stawów skroniowo-żuchwowych,
• a także analizę wad rozwojowych układu kostno-szkieletowego w obrębie twarzoczaszki.

Jest to kluczowy etap przygotowania planu leczenia. Pozwala on ocenić, czy pacjent wymaga jedynie leczenia ortodontycznego, czy konieczna jest również interwencja chirurgiczna, tzw. operacja ortognatyczna. Brak przeprowadzenia pełnej diagnostyki ortognatycznej może prowadzić do nieadekwatnych działań terapeutycznych, które zamiast poprawiać sytuację pacjenta, mogą ją pogorszyć.

Podstawa prawna obowiązku wykonywania diagnozy ortognatycznej

Podstawą prawną dla właściwej diagnozy i planowania leczenia ortodontycznego są przepisy zawarte w:

• polskim kodeksie cywilnym,
• przepisach dotyczących wykonywania zawodu lekarza dentysty.

Zgodnie z art. 4 ustawy o zawodzie lekarza i lekarza dentysty, każdy lekarz ma obowiązek wykonywać swoją pracę:

• zgodnie z aktualną wiedzą medyczną,
• z zachowaniem staranności i zasad etyki zawodowej.

Powyższe przepisy obligują specjalistę do przeprowadzenia pełnej i wnikliwej diagnostyki przed rozpoczęciem leczenia. Ma to na celu zapobiec sytuacjom, w których pacjent jest narażony na niepotrzebne ryzyko zdrowotne. W przypadkach złożonych wad zgryzu i twarzy, zwłaszcza w zakresie wad szkieletowych, konieczność przeprowadzenia dokładnej diagnozy ortognatycznej jest częścią tego obowiązku. Zignorowanie tej kwestii może być traktowane jako niedbalstwo. W przypadku wystąpienia powikłań może to skutkować konsekwencjami prawnymi, takimi jak odpowiedzialność cywilna lub karna za błędy medyczne.

Na czym polega pełna diagnostyka w leczeniu ortodontycznym?

Dodatkowo przed rozpoczęciem leczenia ortodontycznego powinno się przeprowadzić pełną diagnostykę ortognatyczną u pacjentów, u których istnieje podejrzenie wady szkieletowej. Wynika to z wytycznych towarzystw naukowych w dziedzinie ortodoncji i chirurgii szczękowo-twarzowej. Obejmuje to wykonanie:

• zdjęć rentgenowskich,
• modeli diagnostycznych,
• fotografii,
• szczegółowych pomiarów cefalometrycznych.

Takie podejście jest niezbędne, aby prawidłowo określić, czy wada ma podłoże kostne, czy tylko zębowo-wyrostkowe. Decyduje to o dalszym przebiegu leczenia. Leczenie ortodontyczne bez poprzedzającej go diagnozy ortognatycznej w przypadku wad szkieletowych może prowadzić do takich powikłań jak:

• nieprawidłowy zgryz,
• pogorszenie asymetrii twarzy,
• bóle stawów skroniowo-żuchwowych,
• a nawet zaburzenia estetyki profilu twarzy.

Co więcej, nieodpowiednie leczenie może prowadzić do recesji dziąseł i innych problemów stomatologicznych, które mogą wymagać dodatkowych interwencji.

Wymogi właściwej diagnostyki a brak diagnozy ortognatycznej przed leczeniem ortodontycznym

Kolejną istotną kwestią jest zapewnienie pacjentowi odpowiedniej informacji o przebiegu i potencjalnych konsekwencjach leczenia, zgodnie z przepisem art. 31 ust. 1 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty. Pacjent przed podjęciem decyzji o leczeniu ma prawo wiedzieć, jakie są możliwości terapeutyczne. Dotyczy to także możliwości interwencji chirurgicznej, jeżeli wada ma charakter szkieletowy. Brak takiej informacji i odpowiedniej diagnostyki przed rozpoczęciem leczenia ortodontycznego, a także późniejsze skierowanie na operację ortognatyczną, może być uznane za naruszenie praw pacjenta. Pacjent może mieć bowiem uzasadnione pretensje do lekarza prowadzącego, że nie poinformował go odpowiednio wcześnie o możliwościach leczenia. Może narazić go przez to na zbędne, kosztowne procedury lub wydłużony czas leczenia.

Proces właściwej diagnostyki ortognatycznej

Właściwa diagnostyka ortognatyczna to proces wieloetapowy. Obejmuje on analizę zdjęć rentgenowskich – w tym pantomogramu i cefalometrii bocznej – oraz stworzenie modelu diagnostycznego. Cefalometria, czyli pomiary na podstawie zdjęcia rentgenowskiego, pozwala na precyzyjną ocenę stosunków między strukturami kostnymi twarzy. Jest to niezbędne do określenia, czy wada zgryzu wymaga leczenia chirurgicznego. Lekarz ortodonta bez dokładnej diagnostyki ortognatycznej może błędnie ocenić przypadek. Może to skutkować niewłaściwą decyzją terapeutyczną jak na przykład próba skorygowania wady szkieletowej za pomocą samych aparatów ortodontycznych. Takie postępowanie, w przypadku pacjentów z poważnymi wadami szkieletowymi, może nie tylko okazać się nieskuteczne. Może także zaostrzyć problem, prowadząc do dalszych nieprawidłowości i konieczności długotrwałego leczenia chirurgiczno-ortodontycznego.

Brak diagnozy ortognatycznej przed leczeniem ortodontycznym — podsumowanie

W kontekście prawnym i etycznym lekarz prowadzący leczenie ortodontyczne powinien zatem zawsze dążyć do postawienia pełnej i precyzyjnej diagnozy przed podjęciem decyzji terapeutycznej. Brak diagnozy ortognatycznej przed leczeniem ortodontycznym może nie tylko narażać pacjenta na niepotrzebne ryzyko. Może także prowadzić do poważnych konsekwencji prawnych dla lekarza. W przypadku stwierdzenia błędu w sztuce medycznej pacjent może ubiegać się o odszkodowanie z tytułu szkód, jakie wynikły z nieodpowiedniego leczenia.

Kancelaria Radcy Prawnego dr Tymoteusz Zych w ramach świadczonych usług udzieli pomocy w dochodzeniu Państwa praw. 

Zapraszamy do kontaktu pod numerem telefonu 726 003 505.