Leczenie ortodontyczne to dział stomatologii zajmujący się diagnozowaniem, zapobieganiem i korygowaniem wad zgryzu i niewłaściwego ustawienia zębów.
Celem leczenia ortodontycznego jest poprawienie estetyki uśmiechu a przede wszystkim zapewnienie prawidłowego funkcjonowania układu.
Wady zgryzu i niewłaściwe ustawienie zębów mogą być wynikiem różnych czynników genetycznych, dziedzicznych lub środowiskowych. Niekiedy wady te mogą powodować problemy z mową, trudności w jedzeniu czy nawet powodować ból stawów skroniowo-żuchwowych. Leczenie ortodontyczne pozwala na skorygowanie tych problemów.
1. Nadgryzienie:
2. Przegryzienie:
3. Wysunięcie lub cofnięcie szczęki.
4. Wady przestrzenne: Szczęka może być zbyt wąska, a zęby zbyt zbite lub rozstawione.
5. Zęby skrzyżowane lub niewłaściwie ustawione.
Leczenie może być przeprowadzane za pomocą różnych metod, a najpopularniejszą z nich są aparaty ortodontyczne.
Leczenie ortodontyczne wymaga regularnych wizyt u ortodonty. Należy monitorować postępy i dokonywać niezbędnych dostosowań. Po zakończeniu leczenia ortodontycznego pacjent zyskuje piękny uśmiech oraz poprawę zdrowia jamy ustnej i układu żucia.
Jakie są najczęstsze błędy w leczeniu ortodontycznym?
W leczeniu ortodontycznym, jak w każdej dziedzinie medycyny, mogą występować różnego rodzaju błędy. Te błędy mogą mieć różne przyczyny, w tym brak doświadczenia lub odpowiedniej wiedzy u ortodonty. Mogą nimi też być zaniedbania w opiece pacjenta, błędy w planowaniu i ocenie przypadku oraz czynniki nieprzewidywalne. Niektóre z potencjalnych błędów w leczeniu ortodontycznym:
1. Błędna diagnoza. Nieprawidłowa ocena i diagnoza wady zgryzu lub niewłaściwego ustawienia zębów mogą prowadzić do nieodpowiedniego planu leczenia i złych rezultatów.
2. Niewłaściwy plan leczenia. Niekiedy ortodonci mogą zaplanować niewłaściwy sposób leczenia lub nie przewidzieć koniecznych korekt. Może to prowadzić do niezadowalających efektów.
3. Nieodpowiedni aparat ortodontyczny. Wybór niewłaściwego typu aparatu lub nieprawidłowe ustawienie aparatów może wpłynąć na skuteczność leczenia. Może nawet je pogorszyć.
4. Niedostateczne śledzenie postępów. Regularne wizyty kontrolne u ortodonty są kluczowe.
Należy monitorować postępy leczenia i wprowadzać korekty w planie terapeutycznym. Zaniedbanie kontroli może prowadzić do nieprawidłowych wyników.
5. Nieprzestrzeganie zaleceń pacjenta. Pacjent musi przestrzegać zaleceń dotyczących higieny jamy ustnej i noszenia aparatów. Niedbałość w tym zakresie może opóźnić lub zniekształcić leczenie.
6. Zbyt szybkie lub zbyt długie leczenie. Zarówno zbyt szybkie, jak i zbyt długie leczenie ortodontyczne może mieć negatywny wpływ na zdrowie jamy ustnej i estetykę uśmiechu pacjenta.
7. Brak równowagi między estetyką a funkcją. Ortodonci mogą skupić się na estetyce kosztem właściwej funkcji żucia. Może to wpływać na długoterminowe zdrowie pacjenta.
8. Powikłania i nieprzewidziane reakcje. W niektórych przypadkach mogą wystąpić powikłania. Mogą też wystąpić nieoczekiwane reakcje organizmu.
Może mieć różne skutki, zarówno estetyczne, funkcjonalne, jak i zdrowotne. Oto kilka potencjalnych skutków nieprawidłowego leczenia ortodontycznego:
Odszkodowanie obejmuje zwrot wszelkich kosztów, które poszkodowany musiał ponieść w związku z popełnionym błędem w sztuce lekarskiej przez lekarza dentystę. Odszkodowanie powinno uwzględniać także koszty, które trzeba będzie ponieść w przyszłości, aby naprawić błąd lekarza.
Pacjenci tracą zaufanie do lekarza, który popełnił błąd, więc leczenie naprawcze odbywa się zazwyczaj u innego lekarza, w innej klinice. Za usługę pacjent musi zapłacić z własnych środków, lecz może się starać o ich zwrot w ramach postępowania cywilnego – służy do tego roszczenie o odszkodowanie.
Odszkodowanie obejmuje wszelkie koszty konieczne do szybkiego powrotu do zdrowia i zminimalizowania skutków błędu medycznego.
Przykładowo w przypadku, gdy z powodu działań lekarza dentysty konieczne jest usunięcie zęba oraz wszczepienie implantu pacjent ma prawo do uzyskania zwrotu nie tylko kosztów implantu, ale także wszystkich kosztów z nim związanych.
Zwrot kosztów należy się nawet wtedy, jeśli po popełnieniu błędu medycznego pacjent korzysta tylko z leczenia prywatnego. Jest to istotne, gdyż czekanie na świadczenie w ramach NFZ zazwyczaj jest niemożliwe bez szkody dla pacjenta albo tak jak w przypadku implantologii – świadczenia te nie są dostępne w ramach NFZ.
Nieprawidłowości występujące w leczeniu z winyprowadzącego je stomatologa spełniają znamiona błędu medycznego. Często również wiążą się ze złamaniem praw pacjenta. Kwestie te regulowane są przede wszystkim przez Kodeks Cywilny.
Artykuł 444 par. 1 Kodeksu Cywilnego wskazuje, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.
Warto przy tym pamiętać, że zgodnie z art. 6 Kodeksu Cywilnego to na tym, kto wywodzi z faktu skutki prawne ciąży obowiązek wykazania faktu. Oznacza to, że chcąc dochodzić swoich roszczeń, powinniśmy zgromadzić dokumentację medyczną i inne dowody (np. zdjęcia). W sytuacji, gdy ubiegamy się o odszkodowanie, należy również udokumentować wydatki ponoszone z leczeniem.
Poza odszkodowaniem istnieje również możliwość uzyskania zadośćuczynienia, jeżeli skutkiem błędu popełnionego przez ortodontę są szkody niematerialne. Przede wszystkim tyczy się to sytuacji, gdy naruszone zostały w sposób zawiniony prawa pacjenta.
Warunkiem koniecznym do uzyskania odszkodowania jest wykazanie, że poniesione koszty pozostają w związku z błędem medycznym i jego następstwami. Konieczne jest udowodnienie, że poniesienie tych kosztów nie byłoby potrzebne, gdyby nie fakt błędu medycznego.
Istotne jest także udowodnienie wysokości poniesionych kosztów.
Idealnym rozwiązaniem jest uzyskanie imiennych faktur i rachunków, a jeśli jest to niemożliwe, rozwiązaniem może być uzyskanie kosztorysów, ofert, cennika potwierdzającego koszt poszczególnych usług. Należy wtedy udowodnić fakt odbycia wizyt oraz zabiegów, których cenniki przedstawiamy.
Lekarz, który popełni błąd medyczny, jest obowiązany:
Tak jak wskazano na początku odszkodowanie oraz zadośćuczynienie wypłacane są najczęściej z obowiązkowej polisy OC, którą każdy lekarz dentysta musi posiadać.
Ogólne wskazówki, które mogą pomóc w tym procesie:
Warto skonsultować się z innym ortodontą lub specjalistą w tej dziedzinie, aby potwierdzić ewentualne błędy i szkody.
Warto podkreślić, że procedura uzyskania odszkodowania może być długa i wymagająca, a wynik sprawy zależy od wielu czynników, w tym dowodów, prawa i przepisów obowiązujących w danej jurysdykcji. Dlatego istotne jest, aby skonsultować się z prawnikiem, aby otrzymać kompleksową poradę prawna dotyczącą Państwa sytuacji.
Sygn. akt I C 27/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Sprawa o odszkodowania za złe leczenie ortodontyczne
Sąd zważył, co następuje.
,,Powództwo było zasadne i w zakresie określonym w wyroku zasługiwało na uwzględnienie.
Powódka
Powódka w postępowaniu domagała się zapłaty na swoją rzecz zadośćuczynienia i odszkodowania od pozwanego. Wskazywała, że leczenie przeprowadzone przez pozwanego zostało wykonane nieprawidłowo, niezgodnie ze sztuką, wadliwie. Przez to narażona została na cierpienia fizyczne i psychiczne oraz na koszty, o których zwrot wystąpiła w sprawie.
Pozwany
Pozwany kwestionował tak zasadę, jak i wysokość zgłoszonego żądania, podnosząc, że w sposób prawidłowy leczył powódkę. Podkreślił, że jako lekarz dążył do korekty wady zgryzu powódki, a nie do poprawy jej wyglądu. Nie może więc odpowiadać za niespełnienie oczekiwań powódki. Twierdził, że dolegliwości, na które wskazywała powódka, są normalnym następstwem podjętego leczenia.
Zatem spór między stronami koncentrował się nie tylko na wysokości należnego powódce świadczenia, ale również dotyczył zasady odpowiedzialności.
Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie przywołanych powyżej dokumentów w postaci rachunków, dokumentów prywatnych, zeznań świadków słuchanych w sprawie, a także zeznań powódki oraz opinii biegłej sądowej. Sąd oparł się nadto na dokumentacji medycznej załączonej do akt sprawy. Przedmiotowe dokumenty nie budziły żadnych wątpliwości Sądu. Ich prawdziwość nie została zakwestionowana przez żadną ze stron. W ocenie Sądu również zeznania świadków i powódki, jako spójne i konsekwentne, zasługiwały na wiarę.
W ocenie Sądu przeprowadzone postępowanie dowodowe potwierdziło to, że leczenie powódki nie było prawidłowe. Sąd, w tym zakresie, dokonał ustaleń na podstawie opinii biegłej, która była jasna, niezwykle wnikliwa i rzetelna. Biegła, poza analizą omawianego problemu, przedstawiła umotywowane, konkretne i jasne wnioski, które oparła o wyniki badań. Część z tych badań przeprowadziła osobiście, co potwierdziły załączone do opinii obrazy, fotografie i opisy.
Biegła w opinii głównej odniosła się do wszystkich tych kwestii, których wyjaśnienie było niezbędne dla rozstrzygnięcia. Podkreślić należy, że żadna ze stron nie kwestionowała ostatecznie opinii biegłej.
Wobec powyższego Sąd nie miał wątpliwości co do odpowiedzialności pozwanego za skutki nieprawidłowego leczenia, opartej na treści art. 415 k.c.
Powódka wystąpiła przeciwko pozwanemu o zapłatę zadośćuczynienia w wysokości 20.000 zł. Zatem podstawową kwestią, konieczną dla oceny zasadności żądania w tym zakresie, było ustalenie rozmiaru cierpień i krzywd, jakich doznała w wyniku wadliwego leczenia. To kryterium decyduje bowiem o wysokości zadośćuczynienia, jakie należne jest poszkodowanemu.
Ustawodawca nie określił jednak wprost przesłanek, które winny stanowić podstawę dla ustalenia zakresu krzywdy, wskazując jedynie w art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c., że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.
Wśród nich wymienia się rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, ból i inne dolegliwości. Poza tym także cierpienia psychiczne, czyli negatywne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała, wiek poszkodowanego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych.
Ważne są także rokowania na przyszłość, stopień winy sprawcy, ujemne skutki zdrowotne, jakie osoba poszkodowana będzie zmuszona znosić w przyszłości. Należy ustalić również wysokość świadczeń, które zostaną wypłacone poszkodowanemu z tytułu doznanej krzywdy.
Zadośćuczynienie winno mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, czyli zarówno te już doznane, jak i te, które w związku ze schorzeniem wystąpić mogą w przyszłości.
Po zweryfikowaniu okoliczności sprawy przez pryzmat powyższych kryteriów Sąd uznał, że sumą odpowiednią tytułem zadośćuczynienia krzywdzie doznanej przez powódkę jest kwota 15. 000 zł.
Pozwany nie zareagował odpowiednio na komplikacje w procesie leczenia powódki, zwłaszcza że przynajmniej z części z nich musiał zdawać sobie sprawę.
Przez zaniechanie pozwanego doszło u powódki do pojawienia się przodozgryzu. Powódka nie mogła przez to przyjmować normalnych posiłków. Wadliwość leczenia, poza dodatkowym bólem i trudnościami w przyjmowaniu pokarmu, powodowała także stopniową zmianę wyglądu powódki. Zmiana to odbiegała od tej spodziewanej przed podjęciem leczenia. Żuchwa powódki wysunęła się przed szczękę. Spowodowało to zapadnięcie się skóry okrywającej zęby i wyraźnie zauważalne „postarzenie” powódki.
Powódka – poza cierpieniami fizycznymi – doznała także dyskomfortu psychicznego. Oczywiste jest, że dla młodej kobiety, ważne jest to, jak wygląda i odbierana jest przez osoby trzecie.
Dlatego, nie może być wątpliwości, że przeżywała nie tylko to, że leczenie sprawia jej ból, czy dyskomfort, ale także to, że nie przynosi żadnych efektów. Leczenie przynosiło efekty odwrotne od zamierzonych.
Naturalne jest to, że kiedy zamiast spodziewanego rezultatu, stan powódki pogorszył się, ograniczyła kontakty ze znajomymi i rodziną. Dlatego też nie budzi wątpliwości Sądu, że z pewnością pojawiło się u niej także rozdrażnienie, przygnębienie i smutek, czy konflikty z mężem, o których wspominała w swoich zeznaniach.
Ustalając wysokość należnego powódce zadośćuczynienia, Sąd wziął pod uwagę także zdrowotne następstwa wadliwego leczenia przez pozwanego. Zdjęcie aparatu nie oznaczało powrotu zdrowia powódki do stanu sprzed jego założenia. Przeciwnie, było pierwszą czynnością podjętą celem zatrzymania pogłębiania się wady i początkiem procesu przywrócenia powódce stanu sprzed leczenia.
W ocenie Sądu powódce należało się zadośćuczynienie. Niewątpliwie doznała krzywdy wywołanej przez cierpienia fizyczne, jak i psychiczne.
W przypadku jakichkolwiek pytań zapraszamy państwa do kontaktu z Kancelarią radcy prawnego dr. Tymoteusza Zycha. Prawnicy z doświadczeniem w zakresie spraw medycznych udzielą Państwu rzetelnego wsparcia.
Skontaktuj się z nami!
Zostaw swój telefon, a oddzwonimy do Ciebie, by udzielić pomocy Tobie lub Twoim bliskim.
Kontakt
Waga zagadnienia nieuzasadnionego wypisu ze szpitala Nieuzasadniony wypis ze szpitala to problematyczne zagadnienie, które dotyczy zarówno pacjentów, jak i personelu medycznego. W kontekście prawnym tego rodzaju działanie może prowadzić do poważnych konsekwencji. Miałyby one miejsce zarówno […]
Sepsa w szpitalu może powstać np. w wyniku zakażenia szpitalnego w trakcie leczenia Sepsa, często nazywana posocznicą, jest poważnym stanem medycznym, który wynika z reakcji organizmu na infekcję. Może prowadzić do znacznego uszczerbku na zdrowiu, a nawet śmierci. Z tego względu, kiedy […]
Przedłużenie prawa wykonywania zawodu lekarza dla obywateli Ukrainy Temat przedłużenia prawa wykonywania zawodu lekarza przez obywateli Ukrainy nabiera szczególnego znaczenia. Dzieje się tak w obliczu rosnącego zapotrzebowania na usługi medyczne w Polsce. Dzieje się to szczególnie […]